Waar twee werelden samenkomen: sterrenkeuken en wielersport

De weg naar een passie

Wat gebeurt er als een tweesterrenchef en hobbywielrenner een profwielrenner met een passie voor koken ontmoet? In hun carrière zijn enkele overeenkomsten, maar ook grote tegenstellingen te vinden waaruit blijkt hoe veel werk en tijd het kost om van een hobby een beroep te maken. Andreas Senn uit Salzburg, een van de succesvolste en creatiefste koks van Oostenrijk, heeft afgesproken met Marcus Burghardt, profwielrenner bij de Duitse ploeg BORA - hansgrohe, om te praten over hun hobby's en hun werk.

Wat de twee mannen gemeen hebben, is dat ze al op hele jonge leeftijd vastberaden van hun hobby hun beroep hebben gemaakt. En ze konden beide ook terugvallen op hun familie en kregen financiële ondersteuning van sponsoren. Ze handelen allebei vanuit een overtuiging in hun vakgebied en hebben hun droom waargemaakt. Terwijl de een zijn passie voor koken combineert met het besef hoe belangrijk een gezonde levensstijl en sport zijn, heeft de ander juist een gezonde levensstijl en goede voeding nodig om succesvol te kunnen zijn in de sport. Deze overtuiging is ook terug te vinden in het privéleven van beide mannen. Ze vinden het als familiemensen heel belangrijk dat ze goed naar hun kinderen omkijken en een voorbeeldfunctie voor hun kinderen hebben. En ze hebben allebei ook al veel van de wereld gezien. Het leven van profwielrenners speelt zich het grootste deel van het jaar op de weg en in hotels af, want ze verrijden niet alleen 60-70 dagen per jaar wedstrijden, maar gaan ook nog meerdere weken op trainingskamp. En in de carrière van een chefkok is het gebruikelijk om na de koksopleiding op verschillende plekken ervaring op te doen. Zo heeft Andreas Senn op een schip en in verschillende restaurants in Oostenrijk gewerkt, tot de geboren Tiroler uiteindelijk in Salzburg neerstreek.

Geluksmomenten

De hobbykok Marcus Burghardt vond het heel interessant om meer te weten te komen over hoe een dag in het leven van Andreas Senn eruitziet. Wat moet er allemaal gedaan worden, hoe worden de recepten ontwikkeld, wat past in de pan en op het bord bij elkaar en waarom vindt Andreas het zo belangrijk om in een grote open keuken te koken? Het duurt meestal zo'n twee weken om een recept te ontwikkelen – van het eerste idee tot het uiteindelijke gerecht en de opmaak van het bord. Andreas werkt als een sprinter in de wielersport die uiteindelijk als eerste over de streept komt in de keuken zijn gerecht af en 'zijn overwinning' wordt beloond met tevreden gasten. En omdat hij in een open keuken werkt, ziet en hoort hij meteen wat de gasten van het eten vinden. Dat vindt hij heel belangrijk. Bovendien is de beleving voor de gast veel intenser als hij de witte brigade in de keuken kan gadeslaan. Elk perfect opgemaakte bord dat de keuken verlaat, is voor Andreas een geluksmoment en de beste beloning tegelijk.

Voor Marcus Burghardt is gezonde voeding niet slechts een middel om een doel te bereiken en een belangrijk onderdeel in zijn leven als professionele sporter. Tijdens het koken vindt hij ontspanning. Hij vindt het ontzettend leuk om te doen, om ook eens wat nieuws uit te proberen of met het hele gezin samen te koken. Van een eenvoudige lasagne met de kinderen tot een gemsschouder: hij heeft al heel wat uitgeprobeerd. Maar toch heeft hij enkele ingrediënten van het gerecht 'Trio van drie soorten asperge met Carabineros, koolrabi, zeesla en Physalis' nog nooit eerder gezien of gegeten en hij heeft ook nog nooit een pincet gebruikt om een gerecht op te maken.

De simpele dingen …

En ze stappen ook samen op de fiets. Onder het fietsen vertelt Andreas aan Marcus dat bij hem thuis ook wel eens pizza en meestal eenvoudige en gezonde gerechten op het menu staan. Dat vinden zijn kinderen het lekkerst. En verse pasta met mooie tomaten en goede olijfolie gaat er bij Andreas ook altijd wel in.

Als ze de Gaisberg beklimmen, begint Andreas naast Marcus zwaarder te ademen en dan blijkt ook hoe weinig moeite het een profwielrenner kost om bergop te fietsen. Maar het fantastische uitzicht over Salzburg is de geleverde inspanning uiteindelijk meer dan waard. Bij Marcus brengt dit bovendien hele mooie herinneringen naar boven, want in Salzburg heeft hij zijn vrouw 10 jaar geleden tijdens een heerlijk diner ten huwelijk gevraagd.

Mijlpalen, successen en beloningen – zo veel verschillen, maar toch ook zo veel overeenkomsten

De successen, de mijlpalen maar ook de uitdagingen in de carrière van beide mannen zijn heel verschillend. Ze hebben wel eens een meevaller gehad, maar ze hebben allebei niets cadeau gekregen en hebben hard voor hun doelen en het waarmaken van hun dromen moeten werken. Voor Marcus Burghardt hield dat in dat hij soms bij ijzel toch bijna 300 km moest fietsen en daarbij 4.500 hoogtemeters moest bedwingen. Opgeven was geen optie, want in de wielersport werken ploeggenoten als één team, net als de brigade in een keuken. Iedereen helpt elkaar, iedereen vecht voor elkaar en iedereen viert de successen samen. En dat maakt elke inspanning dubbel en dwars waard. Zijn ploeggenoten werden mede dankzij het goede teamwork van Marcus met twee podiumplekken beloond. Voor Marcus is zijn grootste succes nog steeds zijn etappewinst in de Tour de France in 2008, maar hij is er ook heel trots op dat hij in 2017 Duits kampioen op de weg werd. En voor Andreas bestaat zijn grootste succes ongetwijfeld uit de vele prijzen die hij in de wacht sleepte, met met stip op nummer één zijn eerste Michelinster en de voor hem onverwachte tweede Michelinster. Toen heeft hij met zijn team de champagne rijkelijk laten vloeien. Maar in huize Senn is op de lauweren rusten er niet bij, omdat Andreas Senn er gewoon te veel voldoening uit haalt om zich steeds verder te ontwikkelen en in steeds nieuwe dingen inspiratie te vinden. Zijn voldoende doel is dan ook het hoogst haalbare halen: de derde Michelinster. Dat hij ooit op dat punt zou komen, had hij jaren geleden niet durven dromen. Marcus zal de ontwikkelingen bij Andreas zeker volgen, want als hij één ding heeft geleerd, dan is het wel dat het ook heel belangrijk is om te genieten als je heel hard werkt en heel gedreven bent. Over één ding zijn ze het eens: er is haast niks mooiers dan op Mallorca trainen als de amandelbomen bloeien en s' avonds van eenvoudige maaltijd genieten.