Uniek, net als de stad van de liefde

Eén ding is zeker: als baron Georges-Eugène Haussmann (1809-1891) er niet was geweest, had Parijs er nu heel anders uitgezien. Er is namelijk niemand die zo zijn stempel heeft gedrukt op het stadsbeeld van de Franse hoofdstad als Haussmann. Ter ere aan hem is daarom niet alleen een Parijse boulevard, maar ook een bepaald type gebouw naar hem vernoemd: het Haussmann-gebouw. Deze gebouwen zijn te vinden langs de brede straten die de stedenbouwkundige in het midden van de 19e eeuw in opdracht van keizer Napoleon III naast openbare parken en een nieuwe riolering liet aanleggen. Het doel van deze 'opfrisbeurt' was om Parijs naar voorbeeld van moderne steden als Londen luchtiger te maken en een uniforme uitstraling te geven. Daarvoor liet Haussmann grote rechtlijnige wegen aanleggen die samen één netwerk van boulevards door de stad vormden. De kleine steegjes en middeleeuwse gebouwen verdwenen.

De geboorte van de Haussmann-stijl

Naast de brede en luchtige boulevards die het hart van de stad nu doorkruisen, ontstonden nieuwe woonhuizen volgens de precieze instructies van de hoogste stedenbouwkundige. De gebouwen die de nieuwe straten omzoomden, moesten niet hoger zijn dan zes etages en qua hoogte in verhouding staan met de breedte van de straat. Om er één geheel van te maken, moest voor de gevels dezelfde crèmekleurige steen worden gebruikt. Bovendien moesten de gebouwen een mansardedak met een steile helling in een hoek van 45 graden hebben. Maar het meest opvallende kenmerk van een gebouw dat nu een Haussmann-gebouw wordt genoemd, is de strikte opbouw van de etages. De begane grond heeft hoge plafonds en hier waren winkels en kantoren in ondergebracht die deels nog steeds bestaan. Daarboven bevindt zich een soort tussenverdieping met lage plafonds die door zakenmensen van de begane grond meestal als magazijn werden gebruikt. Daarboven ligt op de tweede etage de ‘etage noble’ met hoge plafonds en meestal lange balkons voor de artistiek omlijste ramen. Deze appartementen waren vroeger het meest in trek omdat ze via enkele trappen goed te bereiken waren. Daarboven lagen dan de derde en soms ook nog een vierde en vijfde etage met kleinere balkons en minder rijk versierde ramen. Helemaal bovenaan, onder het mansardedak, bevonden zich vroeger de kamers van de bedienden. Deze appartementen zijn nu heel gewild omdat ze meestal een adembenemend uitzicht over de stad bieden.

Modern en klassiek gaan goed samen

Voor de Poolse architect Jerzy Ruszkowski was duidelijk dat bij de inrichting van een appartement in zo'n traditioneel Parijs gebouw de context van de historische architectuur een rol moest spelen. Met deze visie voor ogen slaagde hij erin de oorspronkelijke charme van het appartement te behouden en dit met een strakke, moderne inrichting te combineren. Het weelderige stucwerk op de hoge plafonds, de massieve houten vloer en de open haard met rijkelijk versierde spiegel erboven doen denken aan vervlogen tijden, terwijl de keuken juist heel modern en strak is vormgegeven.

Parijse flair gevangen

De keuken van de Poolse keukenstudio Kusiak Pracownia Stolarska bestaat uit een 3,30 meter lange wand met keukenkasten, een ingebouwd werkblad, een aanrecht en een net zo lang kookeiland. Wat opvalt, is hoe met contrasten in materiaal wordt gespeeld: terwijl de kastfront van gelakt glas een spiegelende groene tint heeft, lijkt het eiland wel uit massieve blauwe steen uitgehouwen. Op de monoliet van grijze natuursteen ligt een glazen werkblad in hoogglans zwart, waar het BORA Classic kookveld met ingebouwde kookveldafzuiging optisch in lijkt te verdwijnen. Het zwarte glasoppervlak inclusief kookveldafzuigsysteem past perfect bij de glazen front van de keukenkastjes, waardoor één geheel wordt gevormd. Het idee van de keukenontwerper om de Parijse flair in de keukeninrichting te vangen, is meer dan geslaagd. Leven (en koken) als God in Frankrijk? Hier lijkt het echt mogelijk te zijn.